می‏خوانمت به نام تمام زیبایی‏ها!  می‏خوانمت به یاد سپیده، طلوع، و الفجر و الشمس! می‏خوانمت به نام غزل‏های عاشقانه:

تا نام تو برده می‏شود، چراغ‏های صلوات، در جان لحظه‏ها فروزان می‏شود. تا فضیلتی از تو گفته می‏شود، دل‏ها از بوی گل محمدی زنده می‏شود. یاد نویدبخش تو، درب‏های صبح را به رویِ ما می‏گشاید. قرآن تو، نزدیک‏ترین راه رهایی است و نهج‏الفصاحه‏ات، پاک‏ترین مبحث بندگی
درود خداوند بر تولّد، حضور، شهادت و بعثت و جاودانگی‏ات باد که چلچراغ معرفت را در تاریکنای زمین، برافروختی!
درود خداوند بر تو باد؛ مادامی که حیات در کاینات باقی است.

                                          میلادت مبارک، یا رسول اللّه صلی‏الله‏علیه‏و‏آله .

مدینه این شب‏ها، قلبِ غم‏زده عالم است. چشم دل که بگشایی، خاکستر مرگ بر سر و روی مردمانش می‏پاشد و در داغ هجران محبوب، روی غمزده احساس را می‏خراشد.
کاش مثنوی غربتش را ورق بزنی تا تو را هم‏راز سینه‏ای کند که هرگاه در فراق رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، در تنگنای پرآشوب روزگار محبوس می‏ماند، عطر یار سفر کرده را از شمیم بهشتی پاره جانش حسن علیه‏السلام می‏بویید!

آغاز همه فتنه‏ها و ستم‏های نامرسوم عاشورایی، آغاز لب‏های عطشناک و خون‏های همیشه جاری کربلا، از حنجره مجتبی، از لب‏های به جام زهر سیراب شده او جاری شد.
زمانه چشم نداشت...
زمانه، چشم دیدن آن مهر آرام را نداشت که این چنین، به کشتن آن چراغ حقیقت کمر بست.
حسن بن علی علیه‏السلام ، وارث تمام آن اقیانوس دانشی بود که در سینه امیرالمؤمنین، علی علیه‏السلام ، موج می‏زد

یاحسن نام تو که می‏آید، قلم‏ها بغض می‏کنند و گلوی کلمات کبود می‏شود. نام تو را تنها با غربتی سرخ می‏توان بر این صفحه‏های سفید نوشت.
مرا به تنهایی تو راه نیست. باید از جنس زخم‏های تو بود تا به هوای بارانی تو راه یافت.

 آن کس که گوش شنوا داشته باشد، در سکوت تاریخی تو، اعتراض خاموشت را می‏شنود که از هزاران چکاچک شمشیر و رجزخوانی جنگ، پرصلابت‏تر است و شور آفرین‏تر! برای تنهایی امام علیه‏السلام

دوسبط مصطفی دادند جان از آب وبی آبی         زبی آبی حسین اما حسن از آب بی جان شد

حسین پیش از شهادت گر نشان تیر شد           اما حسن بعد ازشهادت نعش پاکش تیر باران شد

ازپرهاى سوخته و خیمه هاى خاکستر، چهل روز مى گذرد؛ از شانه هاى بى تکیه گاه و چشم هاى به خون نشسته، از لحظاتى که سیلى مى وزید و صحرا در عطشى طولانى، ثانیه هایش را به مرگ مى بخشید

حالا چهل روز است که مرثیه هامان را در کوچه هاى داغ، مکرر مى کنیم.
چهل شب است که بر نیزه شدن آفتاب را سر بر شانه هاى آسمان مى گرییم. «اى چرخ! غافلى که چه بیداد کرده اى».

و اکنون چهل روز از آن واقعه عظیم گذشته است. چهل روز... چهل سال... چهارده قرن گذشته است و کربلا همچنان کربلاست و تازه گذشتن از روز چهلم آغاز یک سالِ کربلایی است...

کربلا در زمین نمی‏گنجد، کربلا در روز نمی‏گنجد، کربلا وسعتی است، به اندازه تاریخ. درختِ سرخ تشیع در کربلا به شکوفه می‏نشیند. کربلا کویر نیست، بهار روحانی شهود است.

رودخانه‏های کرامت در کربلا جاری است. چشمه «ولایت» از کربلا می‏جوشد. نسیم «شفاعت» در کربلا جریان دارد.

23محرم یادآور یکی دیگر از حوادث تلخ وناراحت برای محبین اهل بیت وشیعیان است .در روزی که باردیگر کور دلان ویزیدیان زمان کمر بستندتا

دشمنی خود را با آل علی (ع) نشان دهندوسکوت دیروزمان در تخریب بقیع باعث تخریب حرمین عسکریین شد.

آنان که دیدن نورحق رابر نمی تابند پیوسته صف های باطل را می آرایند وتوان درک درست را از دست می نهند در طول تاریخ هماره کافران

ومنفی اندشان در برابر مومنان عاشق ومثبت گرای صادق ایستاده اند وتلاش ورزیده اند تابا بهره گیری از انواع ترفندها به گمان باطل خویش

چشمه های جوشان ورودهای خروشان حقایق ومعنویت را تند کنند.آنان پنداشته اند که می توانند خورشید را از تابیدن باز دارندوبا اندیشه ی

پلید خویش روشنایی را از جهان بزدایند ویا گل ها را خار بنمایانند .اما به لطف ایزدی همواره خود خوار شده اند وگل ها بیش از پیش به

جلوه گری وعطر افشانی پرداخته اند.آفتاب پیوسته تیرگی ها را زدوده است وچشمه ها ورودهای خروشان همیشه به دریا پیوسته وجاودانه

وبی مرگ شده اند.

هردم به گوشم می رسد آوای زنگ قافله            این قافله تا کربلاء دیگر ندارد فاصله

اما عشق :حضرت ابوالشهداء حسین بن علی را عصر خاصی که سهل است تمام تاریخ نیز تنگ وکوچک است .اوابر مردی بود که غریب زیست

وغریبانه شهید شد وهنوز هم که هنوز است تاریخ حق اورا اداء نکرده است.

اواز زمین وزمان بزرگ تر بود نه تنها از عصر وروزگار ش جلوتر می رفت بلکه از فرداهای دوردست نیز فراتر بود.

اگر حماسه کربلاء نبود امروز نه تنها از کعبه وحل وحرم خبری نبود بلکه مقام ابراهیم وجلال وجمال دیگر پیامبران الهی نیز از بین رفته بود.

امام حسین (ع) با شهادت خویش اصول ادیان آسمانی را بیمه کرد وبه اسلام وانسانیت حیات تازه بخشیدواوست که هنگامه بزرگ تاریخ

را به پا کرد وکربلاء را تاابد خاستگاه نور وعشق قرار داد