صدای پای ماه رمضان می آید. به یمن آمدنش جان حلاوتی تازه یافته است.طبل وجودم می نوازد .تمام ذرات وجودم را بدین ضیافت بشارتی داده شده است.اکنون هنگام در رسیده است. موسم است. موسم رمضان. موسم عبادت و شستشوی جان در نهر پاک رمضان است.رمضان چونان کوره ای است که هستی آدمی را می سوزاند و آدمی نو با جانی تازه از آن سر بر می آورد.اینک هنگامه ای است که در طول یک ماه ضیافت الهی، من حقیقی انسان که در سایه من های دروغین قرار گرفته است مجالی دوباره می یابد تا از حصار و سایه برون آید و خویشتن آدمی گردد. ان شاء الله که رمضان با سحرها و افطارهایش ، با شبهای قدر و مناجاتهایش از ما آدمی دیگر بسازد . و اما در این ماه دعا کردن در حق یکدیگر فراموشمان نشود.

سحر از دامن نرجس، برآمد نوگلى زیبا / گلى کز بوى دلجویش، جهان پیر شد برنا

به صبح نیمه شعبان تجلّى کرد خورشیدى / که از نور جبینش شد، منوّر دیده زهرا

آمد گه شادمانی ای مردم / آن وعده ی آسمانی ای مردم

سوم شعبان از آفتاب کبریا عالم همه پر نور می شود وآموزگار بزرگ شهادت حضرت ابا عبداله الحسین کویر سینه ها را با عشق خود سیراب می کندودر چهاره شعبان تاج شهیدان همه عالم دست علی ماه بنی هاشم حضرت ابو الفضل پاک بازی وایثار را پایان می بخشد ودر پنجم شعبان سید الساجدین زین العابدین واژه وسیع عبادت را تحقق می بخشد