17 ربیع الاول ، سالروز جوشش دو چشمه زلال هستی است. در این روز ،
رسول اکرم و امام جعفر صادق متولد شدند و به هستی معنای دیگری بخشیدند.
دراین روز ، فروغ محمدی طلوع کرد و نور جعفری در جهان جلوه گر شد.
روزی که رسول اکرم قدم های مبارکش را به این جهان نهاد ، بزرگ ترین حادثه
تاریخ بشر روی داد. با وقوع این حادثه مبارک ، وقایع مهم دیگری نیز اتفاق افتاد
که همه این وقایع حکایت از این داشت که حادثه بسیار شگفت و بسیار
سرنوشت سازی در جهان روی داده است.و آغاز مبارکی است؛ وقتی که
مالک هفت آسمان، شانه های صبورت را از خستگی میتکاند و با دست های
آرام خویش، پیراهن بلند دلالت را بر قامت بی شباهت تو میسراید.
محمد از قله کوه سرازیر شد؛ کوهی که در سینه متروک خویش،
طنین شب گریه های خلوت محمد را تا ابد به یادگار حک کرد.
او آمد؛ با ردایی همه از واژه و سرمایه بیبدیل زندگانی، با قامتی از صدای
ماندگار خداوندگار، با چشم هایی که روشنگر کوره راه های هستی تا امروز،
با سینه ای که گنج خانه همه پاسخ های ناگفته و همه رازهای ناخوانده است.
محمد آمد، زمین سر از خواب خویش بلند کرد و صبح دمید.ودر 17 ربیع الاول
نیز صبح آفرینش رنگ دیگری گرفت زیرا در آسمان ولایت و امامت ،
بار دیگر خورشید صداقت طلوع کرد و امام صادق علیه السلام دیده به جهان گشود
تا حقانیت و صداقت آیین محمدی را بار دیگر به گوش جان مردم زمزمه کند و
پایه های مکتب ولایت را استوارتر از گذشته نماید و علم و دانش را با معنویت و
تعالیم آسمانی و وحیانی به هم آمیزد تا رهزنان عرصه فرهنگ و دانش ،
نتوانند دین را به انحراف بکشانند و تعالیم وحیانی را به انگیزه های نفسانی بیالایند.
به عبارت دیگر ، در 17 ربیع الاول ، نور محمدی در وجود صادق آل محمد جلوه یافت
و امام صادق متولد شد
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
