پنجمین عشق، پلک به تابیدن می گشاید، هفتمین ستاره معصوم می درخشد.

ستاره ای آغاز می شود که از هر دوسو، نسلش به آخرین خورشید پیامبران می رسد.

آمده است تا کوچه های تنگ ظلمت را در پرتو بی کران مهربانی و دانایی اش روشن کند.

آمده است تا شب های مدینه بی چراغ نماند.

خورشید است و ناگزیر از تابیدن. چگونه روشن نکند کوچه های تاریک ذهن جماعتی را که

در شهر جدش، به نام اسلام، به سوی تاریکی می شتابند؟!

امروز آمده است تا چونان خورشید، تا ابد بر ما بتابد.

باقر علم پیامبران.

دریای بی کران علم است. بی سبب نیست که باقر العلومش می خوانند. لب که به سخن

می گشاید، عطر علم علی علیه السلام فضا را می آکند.

ای باقر علم پیامبران! تو علم را مانند امامت، سینه به سینه نقل می کنی. اگر تو نیامده بودی،

جهان چیزی کم داشت. اگر نیامده بودی باران های مهربانی،

هیچ گاه بر خاک خشک کویر جهل ما نمی بارید.

ریشه درختان علم، از سرشاخه های عدالت تو آب می خورند. ستاره ای اگر بر شب تاریک

 ما سوسو می کند، به یمن برکت امامت فراگیر توست