مدینه این شب‏ها، قلبِ غم‏زده عالم است. چشم دل که بگشایی، خاکستر مرگ بر سر و روی مردمانش می‏پاشد و در داغ هجران محبوب، روی غمزده احساس را می‏خراشد.
کاش مثنوی غربتش را ورق بزنی تا تو را هم‏راز سینه‏ای کند که هرگاه در فراق رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، در تنگنای پرآشوب روزگار محبوس می‏ماند، عطر یار سفر کرده را از شمیم بهشتی پاره جانش حسن علیه‏السلام می‏بویید!

آغاز همه فتنه‏ها و ستم‏های نامرسوم عاشورایی، آغاز لب‏های عطشناک و خون‏های همیشه جاری کربلا، از حنجره مجتبی، از لب‏های به جام زهر سیراب شده او جاری شد.
زمانه چشم نداشت...
زمانه، چشم دیدن آن مهر آرام را نداشت که این چنین، به کشتن آن چراغ حقیقت کمر بست.
حسن بن علی علیه‏السلام ، وارث تمام آن اقیانوس دانشی بود که در سینه امیرالمؤمنین، علی علیه‏السلام ، موج می‏زد

یاحسن نام تو که می‏آید، قلم‏ها بغض می‏کنند و گلوی کلمات کبود می‏شود. نام تو را تنها با غربتی سرخ می‏توان بر این صفحه‏های سفید نوشت.
مرا به تنهایی تو راه نیست. باید از جنس زخم‏های تو بود تا به هوای بارانی تو راه یافت.

 آن کس که گوش شنوا داشته باشد، در سکوت تاریخی تو، اعتراض خاموشت را می‏شنود که از هزاران چکاچک شمشیر و رجزخوانی جنگ، پرصلابت‏تر است و شور آفرین‏تر! برای تنهایی امام علیه‏السلام

دوسبط مصطفی دادند جان از آب وبی آبی         زبی آبی حسین اما حسن از آب بی جان شد

حسین پیش از شهادت گر نشان تیر شد           اما حسن بعد ازشهادت نعش پاکش تیر باران شد