عید قربان، عید خودسازی و تهذیب نفس است. این عید گرامی و ایام پس از آن، فرصت

 بسیار مناسبی برای سرمشق گرفتن از حضرت ابراهیم، حضرت اسماعیل و حضرت هاجر

 و پیمودن مسیر تقرّب و بندگی خداوند متعال است.آن بزرگواران برای رضای خدای

سبحان و برای تثبیت دین خدا، جلوه  ویژه‌ای از گذشت، ایثار و فداکاری را آشکار

 ساختند. بنابراین در این ایام باید فرصت مغتنم شمرده شود و به مناسبت سالروز آن

واقعه عظیم، همه در جهت قربانی کردن نفس خود تلاش کنند. فلسفه قربانی حجّاج

در منی نیز همین است که حج‌گزار بگوید: خدایا حاضرم هرچه دارم در راه تو و در

 راه دین تو فدا کنم.هوی و هوس، نفس امّاره و صفات رذیله که سراسر وجود

 انسان‌های معمولی را فراگرفته است، باید در راه خدا قربانی شود. دراین ایام،

زمینه برای ریشه‌کن کردن صفات رذیله و جایگزین نمودن فضائل اخلاقی به جای

 آن، وجود دارد.انسان باید از بندگی رذائلی که او را محبوس کرده است رهایی

یابد و درخت فضیلت در دل خود بکارد و در جهت ریشه‌دار شدن فضائل اخلاقی

در دل خویش تلاش نماید تا به ثمر برسد. پس از آن هم خودش و هم دیگران

 از میوه و ثمره درخت فضائل اخلاقی بهره‌مند گردند. و این کار مهم و اساسی

درایام تشریق یعنی روزهای پس از عید قربان، میسّر می‌گردد.قربانى در مِنا مقدمه

 رسیدن به غدیر است؛ چرا که اگر هواى نفس در مِنا قربانى نشود، در

غدیرخم تسلیم حق شدن مشکل است و حضرت ابراهیم علیه‏السلام

با ذبح اسماعیل مسلمانان را بیمه کرد که به جاى فرزندانشان، گوسفند

 قربانى کنند و حضرت محمد صلى‏ الله ‏علیه ‏و ‏آله بشریت را بیمه کرد که

 به جاى پیروى از ناحق، از حق که همان على است، تبعیت کنند. و

 این چنین از پیوند قربان با غدیر، دین کامل شد.