نامش جعفر است و لقبش صادق، که به صدقش ملائک گواه بودند.

او کوثری بود که هر که از زلال حکمتش نرسید حکیم شد و هر که

بر کرانه عرفاتش قدم نهاد، مجنون شد، خطیبان، به بیان او

خطبه‏ خوان شدند؛ هم او که به فرداها روشنی داد، و انسان‏ها را از جهل

رهانید، امشب در سکوت شب، بر صادق آل محمد می‏گریم و بر غربت

او اشک می‏ریزم. امشب تا سپیده ‏دمان، هق هق گریه ‏ام و فریادم

را با پیک اشک و عشق به بقیع خواهم رساند

کوچه‏هاى مدینه هنوز هم یاد تو را دارند و داد مظلومیتت را سر مى‏دهند.

خاک بقیع، مناجات‏هاى شبانه‏ات را فریاد مى‏زند و سنگ‏هایش

اشک خشکیده‏ات را به تفسیر مى‏کشند. اینجا هنوز هم بوى

کلاس‏هاى با صفایت را دارد. هنوز هم درس و مدرسه با یاد تو

شروع مى‏شود. دیوارهاى مدینه با یاد دست نوازشگر تو بر سر

یتیمان، ساز یارى مى‏نوازند و به جاى بازوان پرتوانت، تکیه‏گاهى

براى گریستن عاشقان مى‏شوند. وقتى نسیم صبح وزیدن

مى‏گیرد، صداى «ان شفاعتنا لا تنال مستخفا بالصلوة»

عارفانه‏ات به گوش مى‏رسد.منادى هنوز هم با غمى به بلنداى

آسمان فریاد برمى‏آورد که به جرم پاسدارى، پایه گذار

مذهب و الگوى عدل صادق آل محمد (صلى‏الله‏علیه‏وآله) را کشته‏اند...

در تقویم این تاریخ پر فراز و نشیب، حزن انگیزترین روزها، روز

شهادت است. آن هم درمکانى چون مدینه و در کنار قبر یغمبر،

اشک‏ها مجال بهانه ندارند و بر کویر گونه‏هاچون باران بهارى مى‏بارند.

عشاق، کوچه‏ها را یک به یک پى غمخوارمى‏گردند. مى‏خواهند

 صاحب شب را پیدا کنند. مى‏روند و مى‏روند، تا دیوارهاى بقیع

تکیه گاه خستگى‏شان گردد. بوى غمِ مظلومیت تمام آسمان

مدینه را در خود غرق نموده.او که مدرس توحید مفضل بود،

بعد از امیرالمؤمنین (علیه‏السلام)بهترین ادله عقلى را به یادگار گذاشت.

 آرى او، امام جعفر صادق(علیه‏السلام)، امام عشق و آزادى، حال دیگر

 در بقیع همیشه خاموش، آرمیده است. بیا! بیا امشب خود را

در مدینه ببینیم؛ پشت پنجره‏هاى مشبک بقیع. هواکه تاریک مى‏گردد،

 مدینه روشن است. امشب در کوچه‏هاى مدینه خانه‏اى آتش گرفته است.