پنجمین عشق، پلک به تابیدن می گشاید، هفتمین ستاره معصوم می درخشد.

ستاره ای آغاز می شود که از هر دوسو، نسلش به آخرین خورشید

 پیامبران می رسد. آمده است تا کوچه های تنگ ظلمت را در پرتو بی کران

 مهربانی و دانایی اش روشن کند.آمده است تا شب های مدینه بی چراغ

نماند.خورشید است و ناگزیر از تابیدن. چگونه روشن نکند کوچه های

 تاریک ذهن جماعتی را که در شهر جدش، به نام اسلام، به سوی

 تاریکی می شتابند؟امروز آمده است تا چونان خورشید، تا ابد بر ما بتابد.

 باقر علم پیامبران دریای بی کران علم است. بی سبب نیست که باقر العلومش

می خوانند. لب که به سخن می گشاید، عطر علم علی علیه السلام فضا

را می آکند.ای باقر علم پیامبران! تو علم را مانند امامت، سینه به سینه

 نقل می کنی. اگر تو نیامده بودی، جهان چیزی کم داشت. اگر نیامده بودی

 باران های مهربانی، هیچ گاه بر خاک خشک کویر جهل ما نمی بارید.

 ریشه درختان علم، از سرشاخه های عدالت تو آب می خورند. ستاره ای

 اگر بر شب تاریک ما سوسو می کند، به یمن برکت امامت فراگیر توست.

ودر سایه امن امامت توباغ های امامت و عدالت، در حاشیه نام بلند تو

 شکوفه می کنند. در سایه امن امامت جهانی تو، همه پیله های دوستی،

 پروانه شدند. تو، بیرق امامت را بر بالای بام همه دل ها افراشتی.

 به واسطه لبخند مهربانی های تو، اولین پنجره ها را به سوی آفتاب

 باز کردند، در سایه سار امامت تو سنگ ها سکوت خود را شکستند

 و بغض های هزار ساله ترک برداشتند و باران های تند و مهربان تو

 بر تشنه کامی ما باریدند. تو عادل ترین عاشق بودی که در روزگار

 قحطی آغوش، پناه دلتنگی های دنیا شدی.